සිහින මංසල | Part 5

හැබැයි එකම එක අවුලක් වුනේ අපිත් එක්ක හොඳ බොක්ක තියන් හිටි අමල් සාමන්යය පෙළ සමත් වුනේ නෑ. අඩු තරමින් උසස් පෙළ කර ගන්න තරම්වත් සුදුසු නැති ගානටයි තිබුණේ. ඒ දවස් වල ඉතින් අපි හැමෝම ඌට කීවා මහන්සි වෙලා පාඩම් කරපන් කියලා. ඒත් උගේ වැඩි උනන්දුවක් තිබුනෙ නෑ කැමැත්තකින් ඉගෙනීම් වැඩ ටික එක දිගට කරගෙන යන එකට.

හැබැයි ඉගෙන ගැනිල්ල කෙසේ වෙතත් පොර හොඳ නැට්ටුක්කාරයා. සාමාන්යන පෙළට කරේ නැටුම්. ඒක නම් පාස්. පොරට කන්න බොන්න ඕනෙත් නෑ නටන්න තියෙනවා නම්. හැබැයි දැන් පොර හොඳ රස්සාවක් නම් කරනවා. ඒ ගැන ඉතින් එකට හිටි යාලුවෙක් හැටියට මට සතුටුයි. පොර හෙදවරයෙක් වෙන්න ඉගෙන ගන්නවා. දැන් තවත් ඒ සම්බන්ධයෙන් ඉස්සරහට ඉගෙන ගන්න ගමන්ම ප්ර්සිද්ධ රෝහලක වැඩත් කරනවා. උගේ කරුමෙටද මන්දා දැන් කෙල්ලෙක් ඉන්නවා දාල නොයන. කෙල්ලගේ කරුමෙද දන්නෙත් නෑ.

සාමන්යක පෙළ ප්ර්තිඵල ආව දවස් වල ඉතින් නිකන් මල ගෙයක් වගේ උගේ ගෙදර. අපිත් යනවා උගේ හිත සනසන්න.

"මම දැන් මොකද්ද කරන්නේ මහේශ්? මම දැන් කොහොමද ගෙදරට මූණ දෙන්නේ? මට නම් මැරෙන්න හිතෙනවා. 

ඕව ගණන් ගන්න එපා බං... අඩන් නැතුව හිටපන්. උබලගේ තාත්තත් ඔය ගැන දන්නේ නෑ නේද?

නෑ බං. දැන ගත්තොත් මාව එලවයි ගෙදරින්.

බලහන් බං උබට අපි ඒ දවස් වල කට කැඩෙනකම් කිව්වනෙ. ඒව ඇහුවා නම් අද මේ ටික වෙන්නේ නැහැ නෙ බං. උඹ විකාර තීරණ නම් ගන්න හදන්න එපා හරිද? ජීවිතේ නැති කර ගන්න තරම් දෙයක් වෙලා නැහැ නෙ. අනික මේක විභාගයක්."

අපිට තාමත් මතකයි ඒ දවස් වල අපි ඌට කියපුව, උගේ හිත සනසන්න කියපු වැල් වටාරම්. ඒත් දැන් ගිය දේ ගියා.

සාමාන්ය් පෙළ සාපෙ ඒ විදියට සතුටින් ඉවර වුණා කිව්වොත් හරි. ප්රමතිඵල එනකන් තිබුන මාස කීපයක නිවාඩුව තමයි එපාම කරපු හැබැයි ජීවිතේ එක්තරා සුන්දර කාලයක් කීවත් හරි. එක අතකින් එපාම වුනේ ගෙදරට වෙලා ඉන්න සිද්ධ වුණ නිසයි. කම්මැලි කමයි, තනියයි නිසා තමයි මේ ඔක්කොම දේවල්. ඉස්කෝලෙ ගියා නම් ඉතින් යාලුවෝ කට්ටියත් එක්ක සෙල්ලම් කරල ජොලියක් දාල ඉන්න තිබුණ නෙ.